Verhuisbericht!!!
Blijf op de hoogte en volg Marlene & Leanne
09 Februari 2015 | Suriname, Paramaribo
Het heeft eventjes geduurd, maar hier eindelijk weer een berichtje uit Suriname.
We hebben jullie genoeg te vertellen deze keer..
As. woensdag gaan we verhuizen, we verlaten Paramaribo voor het district Nickerie.. hier zullen we 10 dagen verblijven. Het is de bedoeling dat we hier aan onze opdrachten gaan werken, wat na veel onduidelijkheid, nu eindelijk een beetje duidelijk begint te worden. Het levert soms wat negativiteit en stress op, doordat er steeds geen afspraken nagekomen worden. Europa is eigenlijk het tegenovergestelde van Suriname...
De mentaliteit van de Surinamers is vooral: 'Het komt wel' 'Maak je niet druk' 'Ik kan nog niks voor je vastzetten, want dat gaat hier niet' En dit is nogal frustrerend.. Want in Nederland gaat het zò anders.
Vorige week heeft onze directeur ons een 'case' aangeboden.. we moesten 3 dagen in een gezin gaan werken, waarvan de zusters niet meer zouden weten hoe ze verder moesten met de zorg. We zouden 3 jongetjes moeten verzorgen die zichzelf zouden opeten, we hadden totaal geen idee wat we zouden aantreffen..
Het zou onze taak worden om de zorg binnen dit gezin te verbeteren, maar op welke manier wisten we nog niet.
Bij aankomst werden we verwelkomt door 2 zusters en de moeder van het gezin. Ze woonden op een speciaal terrein voor mensen die een beperking zouden hebben. Het leek op een soort vervallen vakantiepark. Het waren oude houten huisjes, zonder ramen, alleen houten luikjes.
We werden meteen naar het kamertje gebracht waar de 3 jongetjes verbleven.. De klamboes werden opzij geschoven en we vielen van verbazing bijna achterover. Het 1e jongetje wat we zagen, lag vastgebonden aan de spijlen van zijn bedje. Allebei zijn armpjes zaten vast aan een stuk touw, en ook 1 van zijn benen was gefixeerd.
De 2 andere jongetjes lagen samen in een bed. Gelukkig lagen zij niet vast. 2 van de 3 jongetjes hadden geen onderlip meer, of dit aangeboren was of door het bijten erop, weten we niet.
We keken naar het vastgebonden jongetje.. zijn handjes waren niet meer compleet, want beide duimen had hij er al af gebeten.. op zijn benen zaten groten wonden van het schuren tegen zijn bed.
Dit jongetje lag 24/7 vastgebonden aan zijn bedje, hij mocht niet los, want anders zou hij verder gaan met het bijten van zijn vingers.
Zijn broertjes werden 1 voor 1 in een teil in de douche gewassen, ze konden niet meer lopen dus moesten we hen optillen.
Na de adl werden deze 2 broertjes in de voorkamer neergezet. De één in een buggy en de ander lag op de grond op een kleedje. Nadat we veel van onze vragen hadden gesteld aan de zusters, gingen we bij ze zitten in de voorkamer.
Toen we dachten dat we het ergste wel hadden gehoord.. Wisten ze ons opnieuw te verbazen. We vroegen naar de leeftijd van deze jongetjes en toen bleef het stil... Niemand wist het antwoord. Ook hun bloedeigen moeder wist het niet. De vrouw die bij elkaar 8 kinderen had gebaard wist niet meer hoe oud haar jongste 3 kinderen waren. Eenmaal thuis aangekomen waren we helemaal leeg. Onze energie was letterlijk opgevreten, we konden deze situatie geen woorden geven..
Het goede nieuws is wel, dat we dit gezin gaan helpen. We gaan zorgen voor verbandmiddelen, speelgoed, fixatiematerialen, zoveel mogelijk zodat deze situatie gaat veranderen.
We zijn ontzettend dankbaar dat we giften toegestuurd krijgen vanuit Nederland, we gaan hier ons 100% voor inzetten dat dit goed terecht gaat komen! We houden jullie op de hoogte!
Het was een heftige week waarin we veel hebben gezien en gedaan, en misschien beseffen we ook wel helemaal niet wat we hier allemaal doen en zien, maar gelukkig kunnen we er met z'n 3e goed over praten en het met elkaar delen, en dat voelt goed.
Want ook naast het onwerkelijke hier in Suriname doen we ook andere dingen. Vorige week zijn we naar White beach geweest. Een prachtig wit strand wat aan de Suriname rivier ligt. Je kunt hier rustig zwemmen, zonder dat je gebeten wordt door een groep piranha's ;-) We hebben hier heerlijk in hangmatten gelegen en genoten van het uitzicht.
Afgelopen week zijn ook onze nieuwe buurtjes aangekomen, 3 anderen studenten van onze school. Zij zijn achter ons komen wonen, erg gezellig natuurlijk! Ook onze begeleidster is een week langs geweest op stage bezoek.. Vrijdagavond zijn we gezellig met z'n alle uiteten geweest bij Zus&Zo, waar we heerlijk hebben gegeten en gedanst :-)
Ohja, we hebben geen idee of we in Nickerie een internetverbinding hebben, dus misschien duurt het wat langer voordat jullie weer iets van ons te horen krijgen!
Liefs uit Suriname!
Ps: vergeet niet naar de mooie foto's te kijken :-)
We hebben jullie genoeg te vertellen deze keer..
As. woensdag gaan we verhuizen, we verlaten Paramaribo voor het district Nickerie.. hier zullen we 10 dagen verblijven. Het is de bedoeling dat we hier aan onze opdrachten gaan werken, wat na veel onduidelijkheid, nu eindelijk een beetje duidelijk begint te worden. Het levert soms wat negativiteit en stress op, doordat er steeds geen afspraken nagekomen worden. Europa is eigenlijk het tegenovergestelde van Suriname...
De mentaliteit van de Surinamers is vooral: 'Het komt wel' 'Maak je niet druk' 'Ik kan nog niks voor je vastzetten, want dat gaat hier niet' En dit is nogal frustrerend.. Want in Nederland gaat het zò anders.
Vorige week heeft onze directeur ons een 'case' aangeboden.. we moesten 3 dagen in een gezin gaan werken, waarvan de zusters niet meer zouden weten hoe ze verder moesten met de zorg. We zouden 3 jongetjes moeten verzorgen die zichzelf zouden opeten, we hadden totaal geen idee wat we zouden aantreffen..
Het zou onze taak worden om de zorg binnen dit gezin te verbeteren, maar op welke manier wisten we nog niet.
Bij aankomst werden we verwelkomt door 2 zusters en de moeder van het gezin. Ze woonden op een speciaal terrein voor mensen die een beperking zouden hebben. Het leek op een soort vervallen vakantiepark. Het waren oude houten huisjes, zonder ramen, alleen houten luikjes.
We werden meteen naar het kamertje gebracht waar de 3 jongetjes verbleven.. De klamboes werden opzij geschoven en we vielen van verbazing bijna achterover. Het 1e jongetje wat we zagen, lag vastgebonden aan de spijlen van zijn bedje. Allebei zijn armpjes zaten vast aan een stuk touw, en ook 1 van zijn benen was gefixeerd.
De 2 andere jongetjes lagen samen in een bed. Gelukkig lagen zij niet vast. 2 van de 3 jongetjes hadden geen onderlip meer, of dit aangeboren was of door het bijten erop, weten we niet.
We keken naar het vastgebonden jongetje.. zijn handjes waren niet meer compleet, want beide duimen had hij er al af gebeten.. op zijn benen zaten groten wonden van het schuren tegen zijn bed.
Dit jongetje lag 24/7 vastgebonden aan zijn bedje, hij mocht niet los, want anders zou hij verder gaan met het bijten van zijn vingers.
Zijn broertjes werden 1 voor 1 in een teil in de douche gewassen, ze konden niet meer lopen dus moesten we hen optillen.
Na de adl werden deze 2 broertjes in de voorkamer neergezet. De één in een buggy en de ander lag op de grond op een kleedje. Nadat we veel van onze vragen hadden gesteld aan de zusters, gingen we bij ze zitten in de voorkamer.
Toen we dachten dat we het ergste wel hadden gehoord.. Wisten ze ons opnieuw te verbazen. We vroegen naar de leeftijd van deze jongetjes en toen bleef het stil... Niemand wist het antwoord. Ook hun bloedeigen moeder wist het niet. De vrouw die bij elkaar 8 kinderen had gebaard wist niet meer hoe oud haar jongste 3 kinderen waren. Eenmaal thuis aangekomen waren we helemaal leeg. Onze energie was letterlijk opgevreten, we konden deze situatie geen woorden geven..
Het goede nieuws is wel, dat we dit gezin gaan helpen. We gaan zorgen voor verbandmiddelen, speelgoed, fixatiematerialen, zoveel mogelijk zodat deze situatie gaat veranderen.
We zijn ontzettend dankbaar dat we giften toegestuurd krijgen vanuit Nederland, we gaan hier ons 100% voor inzetten dat dit goed terecht gaat komen! We houden jullie op de hoogte!
Het was een heftige week waarin we veel hebben gezien en gedaan, en misschien beseffen we ook wel helemaal niet wat we hier allemaal doen en zien, maar gelukkig kunnen we er met z'n 3e goed over praten en het met elkaar delen, en dat voelt goed.
Want ook naast het onwerkelijke hier in Suriname doen we ook andere dingen. Vorige week zijn we naar White beach geweest. Een prachtig wit strand wat aan de Suriname rivier ligt. Je kunt hier rustig zwemmen, zonder dat je gebeten wordt door een groep piranha's ;-) We hebben hier heerlijk in hangmatten gelegen en genoten van het uitzicht.
Afgelopen week zijn ook onze nieuwe buurtjes aangekomen, 3 anderen studenten van onze school. Zij zijn achter ons komen wonen, erg gezellig natuurlijk! Ook onze begeleidster is een week langs geweest op stage bezoek.. Vrijdagavond zijn we gezellig met z'n alle uiteten geweest bij Zus&Zo, waar we heerlijk hebben gegeten en gedanst :-)
Ohja, we hebben geen idee of we in Nickerie een internetverbinding hebben, dus misschien duurt het wat langer voordat jullie weer iets van ons te horen krijgen!
Liefs uit Suriname!
Ps: vergeet niet naar de mooie foto's te kijken :-)
-
09 Februari 2015 - 17:00
Pieter Sw:
Hey Dames!,
Wat een indrukwekkend verhaal zeg! Dat verwacht je niet zo snel bij een stage! Maarre, top dat jullie de zaak beet gaan pakken daar! Alle goed toegewenst!
Gr. Pieter -
09 Februari 2015 - 17:12
Hennie Sanner:
Hallo meiden,
Bedankt voor jullie mail. Wat een ervaringen doen jullie op zeg. Dat zal soms best heftig zijn. En wat heerlijk dat jullie dan in ieder geval iets kunnen doen! Fijn dat er naast het werk ook tijd voor plezier is, die balans hebben jullie wel nodig! Veel sterkte en plezier gewenst! Groeten, Jan en Hennie -
09 Februari 2015 - 18:37
Janny Swijnenburg:
Ha meiden.
Nou er is genoeg te beleven bij jullie
Wel heftig als je zoiets ziet, hopenlijk kunnen jullie nog wat verlichting -liefde en vreugde brengen bij die kinderen.
Een hele uitdaging.
Veel sterkte.
(p.s. vinden jullie de tijd ook erg snel gaan al bijna op de helft)
veel liefs
Janny, en de groeten van Ab -
09 Februari 2015 - 19:58
Jessica :
Heey!!! Woh... hier wordt ik stil van zeg. Wat een verhaal. Super dat jullie de situatie aan gaan pakken. Ontzettend veel succes en geniet idd ook van de mooie dingen. Xxxx -
09 Februari 2015 - 22:00
Anneke Kroesen.:
Nou, jullie weten nu echt wel dat je in een ander land bent! Veel sterkte en geduld ermee!
Anneke. -
09 Februari 2015 - 22:17
Willeke:
Hey meiden!
Wat heftig zeg!! Gelukkig kwamen jullie op hun pad. Laat je alsjeblieft niet tegenhouden door de cultuur, moeilijke mensen of wat je denkt wat je niet voor elkaar kunt krijgen! Jullie zijn schatten dat jullie die kinderen willen helpen! Go ladies!!!!! Girlpower to the max :-))
Veel plezier op jullie nieuwe bestemming!!
X Willeke -
13 Februari 2015 - 09:49
Leanna:
Hoi hoi
wat een verhaal zeg ik word er stil van, super dat jullie dit doen echt top.
groetjes uit Ottoland later !! Leanna -
19 Februari 2015 - 16:15
Willeke T:
pffff,wat heftig voor jullie om dit zo mee te maken. Wat fijn dat jullie ook kunnen genieten van het moois wat Suriname te bieden heeft. Liefs Willeke -
20 Maart 2015 - 09:58
Danie:
hallo Marlene,
Wat een verhaal zeg, als kinderen zo moeten leven, en heftig om dit mee te maken.
Ik heb nu pas jullie reis verslag ontdekt, gelukkig zijn er ook ontspannings momenten.
Nou nog veel plezier samen, ik ga de rest van jullie/jou verslag lezen. Groet Danie.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
